სახელმწიფოებრივად რა დატვირთვა ჰქონდა გახარიას მოულოდნელ გადაწყვეტილებას? რას ნიშნავს ღარიბაშვილის დაბრუნება პრემიერის პოსტზე? რა მოცემულობის წინაშე დგას ოპოზიცია?აღნიშნული თემების შესახებ „ქრონიკა+“ პოლიტოლოგ გია ხუხაშვილს ესაუბრა:
_ მოტივები და, მათ შორის, პრაგმატული გათვლები შეიძლება ბევრი იყოს. არ ვფიქრობ, რომ ჩვენ ახლა ამაზე უნდა ვისაუბროთ. საერთოდ, პოლიტიკა არ არის ის სფერო, სადაც უნდა გვქონდეს იმის განცდა, რომ პოლიტიკოსები ანგელოზებივით მხოლოდ მორალურ გადაწყვეტილებებს მიიღებენ. შესაძლოა, გახარიას ამ გადაწყვეტილებაში ბევრი მიზეზი იყოს, მათ შორის, რაციონალური კომპონენტიც, მაგრამ მთავარია ის, რომ ეს იყო ქართული სახელმწიფოს სახელით სწორი გადაწყვეტილება, რათა დაეზღვია ქვეყანა ძალიან სერიოზული ესკალაციისგან და მან ეს გააკეთა სწორი აქცენტებით. სხვათა შორის, არც ზურაბ ჟვანია იყო ანგელოზი, ისიც პოლიტიკოსი გახლდათ და ქართულ საზოგადოებას მასთანაც ბევრი პრეტენზია ჰქონდა, მაგრამ საჭირო მომენტში მან ანალოგიური ნაბიჯი გადადგა და აჩვენა მაღალი პოლიტიკური კლასი. იგივე გააკეთა დღეს გახარიამ. მაღალი პოლიტიკური კლასი კი ნიშნავს იმას, რომ ეს არის პოლიტიკოსის იმგვარი ქმედება, რასაც დრამატულ განვითარებაში გარკვეული პოზიტიური კორექტივები შეაქვს, რაც ამ შემთხვევაში განხორციელდა. შეიძლება, ბევრი ვისაუბროთ იმაზე, რომ გახარიამ ამ ნაბიჯით თავი გადაირჩინა, მაგრამ არ მგონია, ამაზე საუბარი და ამით მისი ამ ქმედების დაკნინება სწორი იყოს. ოპოზიციამაც უნდა დააფასოს მისი ეს ქმედება. ეს არ ნიშნავს, რომ თუ რამე კითხვები გვაქვს მასთან, აღარ უნდა დავსვათ და ყველაფერი უნდა ჩამოვწეროთ, მაგრამ ოპოზიციამ ეს ნაბიჯი უნდა დააფასოს. რომ არა გახარიას ეს გადაწყვეტილება, დღეს ქვეყანა შეიძლება, აბსოლუტურად სხვა რეალობაში ყოფილიყო. ჩვენ ვხედავდით როგორც ვითარდებოდა მოვლენები, გახარიას გადადგომამ კი შეაჩერა მოვლენების შესაძლო ძალიან დრამატული განვითარება. ცხელი თავები ცოტათი მაინც გააგრილა და ქვეყანამ მიიღო პაუზა, როცა შანსი გვაქვს, დავფიქრდეთ და უფსკრულში არ გადავიჩეხოთ. ასე რომ, გახარიას ამ კონკრეტულ ქმედებას მხოლოდ პოზიტიურად შევხედავდი და მის ამ ნაბიჯს შევაფასებ, როგორც ძალიან იშვიათ, მაღალი კლასის პოლიტიკურ ქმედებად.
_ პირველ რიგში, ღარიბაშვილის დაბრუნება ივანიშვილის პირადი ტრაგედიაა. ე. ი. მას არ ჰყავს არავინ და ატრიალებს ამ ღარიბაშვილსა და ვიღაცებს. კონტროლის თვალსაზრისით, ბიძინა ივანიშვილი არ წასულა. ის მართვას ჩამოშორდა. მე არ მგონია, რომ ის ქვეყანას მართავს, მაგრამ ის აკონტროლებს ხელისუფლებას. სტრატეგიული, მსხვილი გადაწყვეტილებები მიიღება მისი კონტროლის ქვეშ. დღეს შეიქმნა მოცემულობა, როდესაც მაგარბიჭობანას მოთამაშეებმა ქართულ სახელმწიფოებრიობასთან ბრძოლაში გაიმარჯვეს, ანუ მთავარი გახდა „ყველას მოვერიოთ, ხელები გადავუგრიხოთ, დავიჭიროთ“, _ ამ საგიჟეთში არიან შიგნით. დღეს ხელისუფლება აფექტურ მდგომარეობაშია, მისთვის ყველაზე მთავარი შიშია, ვინმემ არ დაინახოს მისი შინაგანი სისუსტე და ამიტომ მუდმივად შეტევაზე გადადის. მათ ამ პარანოიდულ განწყობას ყველაზე კარგად გამოხატავს ღარიბაშვილი. მისი დამოკიდებულება „ნაციონალური მოძრაობის“ მიმართ, ჩემთვის და ჩემისთანა ადამიანებისთვის, ძალიან ყალბი თემაა, ეს არის რიტორიკა, თორემ ჩემი და ჩემი მეგობრების, ასევე ძალიან ბევრი ადამიანის თავზე მართლა წისქვილის ქვა ტრიალებდა. რეალურად, ვებრძოდით რეჟიმს და საფრთხის ქვეშ ვიყავით, მაშინ ღარიბაშვილი და მთელი ეს ქორების გუნდი, რომელიც ვითომ ძალიან მაგარი ბიჭები და „ნაციონალურ მოძრაობასთან“ მებრძოლები არიან, ბუჩქებში ისხდნენ და პირად ჭიას ახარებდნენ, ერთი ხმა არ ამოუღიათ. ახლა გახდნენ მთავარი მებრძოლები ხელისუფლების სახელით ოპოზიციასთან, ეს ხომ, თავისთავად, ძალიან სასაცილოა. მათ მცირედიც კი არ გაურისკავთ თავის დროზე, მეტიც: არჩილ თალაკვაძე, რამდენადაც ვიცი, მთლად სანდრა რულოვსის ყავის მომდუღებელი იყო. ეს ხალხი ახლა ჩვენ გვეუბნება, რომ „ნაციონალური მოძრაობა“ უნდა დაამთავრონ და თან ხელისუფლების პოზიციიდან გველაპარაკებიან, მათ საკუთარი თავს იმედი კი არ აქვთ, ახლა პოლიცია, ჯარი ჰყავთ და სხვის ხარჯზე მაგარი ბიჭები არიან. როცა რეალურად ეს სარისკო იყო, მაშინ მშვენივრად ისხდნენ ბუჩქებში. ამ ხალხთან გვაქვს საქმე. ასეთი შინაგანად სუსტი და უპრინციპო ადამიანები, რა თქმა უნდა, ძალიან სახიფათონი არიან ქვეყნის მართვაში, თუმცა ისინი ფინიშის სწორზე გავიდნენ, ამიტომ ახლა ძალიან დრამატიზებასაც არ დავიწყებ, რადგან ხელისუფლებამ ლეგიტიმაცია უკვე დაკარგა. „ქართული ოცნების“ ამომრჩეველი ამ არჩევნებზე ორ პერსონას აძლევდა ხმას: ესენი გახლდნენ ბიძინა ივანიშვილი და გიორგი გახარია. დანარჩენის პოლიტიკური წონა იყო ნულთან ახლოს, მათ შორის, ბევრის საერთოდ მინუსებში იყო გასული, უბრალოდ „ქართული ოცნების“ ამომრჩევლებსაც ეჯავრებოდათ ეს ხალხი. „ქართული ოცნების“ მხარდამჭერები კი ასეთი მოცემულობის წინაშე დადგნენ, როდესაც არც ერთი ის არ არის წარმოდგენილი, ვისაც მათ ხმა მისცეს, ამ ხალხს არ უნდა კობახიძისა და ღარიბაშვილის ქვეყანაში ცხოვრება. ხელისუფლებამ დღევანდელი შემადგენლობით სრულიად დაკარგა ლეგიტიმაცია. შესაბამისად, მხოლოდ ელექტორალური პრობლემა კი არ აქვთ, სისტემაში აქვთ პრობლემა, რადგან სისტემა (საჯარო სექტორი და ძალოვანი სტრუქტურები) რომ იყოს სტაბილური, მას სჭირდება ავტორიტეტები, სისტემაში კი ავტორიტეტები აღარ არიან. დამერწმუნეთ, სისტემისთვის არ არის ავტორიტეტი არც კობახიძე და არც ღარიბაშვილი, შესაბამისად, სისტემის კოროზია დაიწყო. როდესაც სისტემას ეჭვები უჩნდება, მაშინ მთავრდება ხელისუფლება. ასე იყო 2012 წელსაც, როდესაც ვანო მერაბიშვილი ჩამოაშორეს შინაგან საქმეთა სამინისტროს და იქ დანიშნეს ახალაია, შინაგან საქმეთა სამინისტროს ჩამოშლა დაიწყო. ეს მაშინ ჩვენი გამარჯვების ერთ-ერთი ფაქტორი გახდა, რადგან სისტემა როგორც კი რყევას იწყებს, იქ მთავრდება ნებისმიერი ხელისუფლება.
_ ეს ხელისუფლება ახლა აფექტურ მდგომარეობაშია. მისთვის მთავარი შიშია შინაგანი სისუსტის გადაფარვა. ეს უნდა გააკეთონ კუნთების თამაშით, რადგან სხვა გზა თვითონ მოიჭრეს, ანუ მაგარბიჭობანა უნდა ითამაშონ ბოლომდე, შესაბამისად, ნებისმიერ სისულელეზე ხელის მომწერები არიან, მაგრამ მიუხედავად იმისა, შეეცდებიან და შეძლებენ თუ არა მელიას დაჭერას, ეს მათ აღარ უშველის, რადგან აღარ არსებობს სცენარი, რომლითაც ეს ხელისუფლება 4 წელი გაძლებს. ჩვენ ვფიქრობთ ქართულ სახელმწიფოზე და უნდა შევეცადოთ, ეს გზა გავიაროთ მინიმალური სახელმწიფოებრივი ზიანით. შესაბამისად, უნდა შევეცადოთ ამ ხალხის (მმართველი გუნდი) ცოტა დაწყნარებას: თუ სამკურნალოები არიან ვუმკურალოთ, ცოტა მოვეფეროთ, რომ კიდევ უარესი სიგიჟეები არ ჩაიდინონ. ასეთი მოცემულობაა, თვითონ იმათ თუ არ შეუძლიათ საკუთარი თავის ხელში აყვანა, ჩვენ უნდა დავეხმაროთ ცოტა ჭკუაზე მოსვლაში. ესენი ახლა არიან ჩვენი პაციენტები, რომლებსაც შეუძლიათ ოთახში ყველაფრის დალეწვა და ამის საშუალება არ უნდა მივცეთ. ამიტომ, ოპოზიციას ვურჩევდი, ხელისუფლებას ძალისმიერ სცენარზე არ გაჰყვეს. ამ ხელისუფლებას ერთადერთი შანსი აქვს, რომ ოპოზიცია აიყოლიოს კუნთების თამაშში, ოპოზიცია ამ თამაშში არ უნდა აჰყვეს. რა თქმა უნდა, ოპოზიცია უნდა იყოს პრინციპული, მაგრამ ხელისუფლებას არ უნდა გაჰყვეს ქუჩის ძალისმიერ თამაშებში, ამ თამაშის წესებით არ უნდა ითამაშოს. ჩვენ 2011-12 წლებში არ გავყევით ამ ტიპის თამაშში ხელისუფლებას. მიშა სააკაშვილისგან ირიბი შემოთავაზება იყო, რომ „მოდი, აბა, ქუჩაში ვინ უფრო მაგარია, ვნახოთ“, მაშინ როცა მის მხარეს იყო მთელი ძალოვანი სისტემა, სპეცრაზმი და ა. შ. შიშველი ხელებით ხელისუფლებასთან ძალისმიერ ბრძოლას ყოველთვის წააგებ, გაილახები. შესაბამისად, რადგან ჩვენ ამ ირიბ შემოთავაზებაზე არ გავყევით, დიდი აქციები იმართებოდა, მაგრამ ყველაფერი იყო ძალიან მშვიდობიანი და არასდროს ფიზიკურ დაპირისპირებაში არ შევსულვართ. ხელისუფლებას ახლაც არ უნდა მივცეთ ეს შანსი და დამერწმუნეთ, თვითონ ჩამოიშლება ძალიან მალე.