აი,გაბუნიამ პუტინს რომ აგინა,მაშინ ის არხი არ მქონდა და სამწუხაროდ,ეს სასიამვნო შოკი არ განმიცდია,მაგრამ შემდეგ დღეებში ოთახში დავდიოდი და ვილანძღებოდი,უკიდურესად დამცირებულად ვგრძნობდი თავს იმის შეტყობით,რომ საქართველომ ისევ შიშით კანკალი დაიწყო,არიქა,ამას რამე არ მოყვესო…როგორ უნდა გრძნობდე ადამიანი თავს,როცა ხედავ შენს ერს,შენს სახელმწიფოს კადიროვის ეშინია.რა უნდა ქნა ამ დროს?..მერე რას უშვება ეს შიში ადამიანებს,ისეთ სასოწარკვეთამდე მიყავს ,რომ მიზეზის,ანუ გაბუნიას ჩაქოლვა ხომ ბევრს სრულიად გულწრფელად შეიძლებოდა მოსჩვენებოდა აუცილებელ მსხვერპლშეწირვად?არაფრით არ შეიძლება ასეთი დაცემის,ასეთი შიშის რაციონალური ახსნა,რომ არაფერი ვთქვათ გამართლებაზე.განა შიშის გარდა რამე სხვა იკითხება იმ რეაქციებში რაც ქართულ საზოგადოებას და სახელმწიფოს აქვს ოთხოზორიას და ტატუნაშვილის ტრაგედიებზე?
მაცოფებს ის,რომ საზოგადოება სინამდვილეში არასდროს სთხოვს საკუთარ სახელმწიფოს შურისძიებას.რომ იცოდე,სამართლიანი შურისძიება დაღუპული და დაჩაგრული თანამოქალაქეებისთვის არ არი ადვილი საქმე,მაგრამ გარწმუნებ,არც ისეთი ეგზოტიკაა,რომელიც თურმე მხოლოდ ისრაელს უნდა ახასიათებდეს.ჩვენც შეგვიძლია…განსხვავება გენეტიკაში კი არ არის,არამედ ეროვნული ღირსების აღქმაში-ამიტომაც არის ეს ღირსების საქმე.
იყო დრო,როცა ანწუხელიძის მკვლელები სამართლიანი შურისძიებისგან სოროებში ვირთხებივით იმალებოდნე,მათ ნაწილს პასუხი გაეცათ.ცოცხლებს წლები ეშინოდათ მკვდარი ანწუხელიძის და რამდენიმემ ვერც გადაიტანა,მაგრამ,ჰოი საოცრებავ,ნებაყოფლობით დაიწყო საქართველომ ისეთი დაცემა,რომ აგერ თვალწინ,ხალხის თვალწინ,ჩვენს კონტროლირებად ტერიტორიაზე ,პოლიციის თვალწინ,დღისით მზილით,ცინიკურად მოკლეს ის საცოდავი ბიჭი.
ანწუხელიძის შემთხვევაში დღემდე სირთულედ რჩება იმ წამებაში მონაწილე ყველა პირის დადგენა,ბევრმა ამ ანონიმურობითაც გადაირჩინა თავი,მაგრამ ოთხოზორიას შემთხვევაში ხომ ყველაფერი ხელისგულზეა და როგორ შეიძლენა მის მკვლელს სადმე მშვიდად ეძინოს, გინდა მოსკოვში და გინდა ხაბაროვსკში.
ყველაზე უფრო მაგიჟებს ის ფაქტი,რომ აგერ ამდენი წელია ვზივარ და ყოველდდღე ვუყურებ ტელევიზორს,მთელი ეპოქა გადის და სიტყვა აფხაზეთი არავის არანაირ კონტექსტში არ წამოცდენია.რა ამ მსმენია ამ ტელევიზორიდან ,ვენესუელა და ბრიტანეთის სამეფო ოჯახი გავიცანი,სიტყვა აფხაზეთი კი შეცდომითაც არავის წამოცდენია…..”- წერს ეკა ხერხეულიძე.
[media=]