ივანიშვილის თავის ტკივილი თუ მაშველი რგოლი? ეს არის მთავარი კითხვა, რომელიც ყოფილი პრემიერის პოლიტიკაში დარჩენასა და მის გეგმებთან დაკავშირებით ჩნდება. საზოგადოების ნაწილი მიიჩნევს, რომ გახარია ივანიშვილის პროექტია და მისი მორიგი სათამაშო იქნება, მეორე ნაწილის აზრით კი, ის დამოუკიდებელი მოთამაშეა და 8 წელიწადში პირველად დასუსტებული და რეპუტაციადაკარგული ქართული ოცნების რეალურ ალტერნატივად შეიძლება იქცეს.როგორი პოლიტიკური წონის მატარებელი და რამდენად დამოუკიდებელი მოთამაშე იქნება გახარია, ან ძირითადად ვის შეუქმნის პრობლემებს, ეს მისივე განცხადებებითა და ქმედებებით მალევე გამოჩნდება. თუ გადადგომის მეორე დღეს მისი ფოტოს მოწონების რაოდენობით ვიმსჯელებთ, აშკარაა, რომ გახარიას, ქართული ოცნების არსებული თუ უკვე განაწყენებული ელექტორატის და ე.წ. “შუაშისტური” ანუ მესამე ძალის მაძებარი საზოგადოების მიმხრობის კარგი შესაძლებლობა აქვს. ეს კი იმას ნიშნავს, რომ ,,თვალის პაჭუნში“ შემჩნეული ფიგურის პოლიტიკურ მოედანზე გამოჩენა ელექტორალურ პრობლემას, პირველ რიგში, ქართულ ოცნებას, შემდეგ კი შედარებით მცირე ზომის ოპოზიციურ პარტიებს შეუქმნის.თუ გახარია მართლაც დამოუკიდებლად თამაშობს, მაშინ ის ოცნებისთვის მყისვე ელექტორალური საფრთხის მატარებელი ხდება და მოსალოდნელია, რომ მმართველი ძალა მის პოლიტიკურად განადგურებას თუ რეპუტაციის შელახვას შეეცადოს. რაც მეტი დრო ექნება ამისთვის ივანიშვილს, მისი რესურსებისა და სახელმწიფო მანქანის გათვალისწინებით, მით მეტი შანსი ექნება მიაღწიოს მიზანს. შესაბამისად, გახარიას ინტერესში უნდა იყოს რიგგარეშე არჩევნები, რასაც საპარლამენტო უმრავლესობის დეპუტატების გადაბირებით (სულ 15 დეპუტატია საკმარისი იმისთვის, რომ უმრავლესობა დაიშალოს) და ოცნებაში რღვევის გამოწვევით უნდა მიაღწიოს. შემდეგ კი დაშლილი და დეზორგანიზებული მმართველი ძალის პოლიტიკური ფიგურები და ელექტორატი მაქსიმალურად მიიმხროს. მეორეს მხრივ, რიგგარეშე არჩევნების საკუთარ აქტივად ჩაწერა გახარიას შესაძლებლობას მისცემს, უკვე ოპოზიციურ პარტიებზე მოიპოვოს უპირატესობა და მათ ელექტორატს გადასწვდეს. შემდეგ პარლამენტში კი ძლიერი პოზიციებიდან ესაუბროს ოცნებასაც და მცირე ზომის ოპოზიციურ პარტიებსაც, როგორც უმცროს კოალიციურ პარტნიორებს.თავად ივანიშვილის ნაბიჯებიც შეიძლება გამოდგეს იმის ინდიკატორად, თუ რამდენად დამოუკიდებლად თამაშობს გახარია. ლოგიკური იქნება, რომ ოცნებამ მისი ახალი პოლიტიკური ძალის მოედანზე გამოსვლითანავე მიიტანოს რეპუტაციული იერიში, დაასუსტოს, გამოფიტოს, ფინანსური შესაძლებლობები შეუზღუდოს, შეეცადოს 3 პროცენტიან პარტიად აქციოს და მმართველი ძალის სატელიტობისა და მცირე ზომის კოალიციური პარტნიორების გარდა, სხვა პერსპექტივა არ დაუტოვოს. “ნაცობის” დაბრალება გახარიასთვის პირველ ეტაპზე გადაჭარბებული იქნება, თუმცა რადგან მისი წასვლა მელიას არდაჭერას უკავშირდება, მოგვიანებით არც ესაა გამორიცხული.
ოცნების ორად გაყოფა, მოკლევადიან პერსპექტივაში ნაცმოძრაობის მორალურ უპრატესობას გაზრდის. მას შანსი უჩნდება, რომ 2012 წლის შემდეგ პირველად ქართულ პოლიტიკურ მოედანზე კვლავ ყველაზე დიდი პარტია გახდეს, რაც ბუნებრივია ნაცმოსა და გაერთიანებულ ოპოზიციაში თვითრწმენასა და საბრძოლო განწყობას გააძლიერებს. თუმცა რადგან პოლიტიკური სპექტრის მეორე მხარეს 1 გამოკვეთილი მოწინააღმდეგე აღარ იქნება, ეს პოლარიზაციას შეამცირებს და ნაცმოძრაობის ხელისუფლებაში ერთპიროვნულად თუ კოალიცურ რეჟიმში დაბრუნების ალბათობას შეამცირებს. ორი ოცნება, დიდი ალბათობით, უფრო მეტ ხმას აიღებს ვიდრე ერთი და რადგან “ყველაფრის მაკონტროლებელი მონსტრი „ბიძინა” აღარ იარსებებს, ეს ოცნების შესაძლო კოალიციასთან სხვა მცირე ზომის პარტიების მხრიდან ურთიერთობებს გაამარტივებს.
ასე რომ, გახარიას პოლიტიკაში შემოსვლამ შესაძლოა სერიოზული ძვრები, დღევანელი სტატუს-კვოს ცვლილება და ასე ნანატრი რიგგარეშე არჩევნებიც გამოიწვიოს, რაც ქვეყანას კრიზისიდან გამოიყვანს, ჩვენ დასვლელ მეგობრებს კი შესაძლებლობას მისცემს, ქვეყანას თავიდან აარიდონ ის სანქციები და სადამსჯელო ზომები, რისი გატარებაც აუცილებლად მოუწევთ, თუ საქართველოში დემოკრატიული უკუსვლა არ შეჩერდება.