ვმეგობრობდით კიდეც, მაშინ წყნეთში ვცხოვრობდით, წყნეთში იყო სინათლე. სანდრა და ედუარდი დიდი პერიოდი ჩვენთან ცხოვრობდნენ, რომ შეგვემსუბუქებინა მათთვისაც ცხოვრება. საკმაოდ რთული იყო, ჩვენ ზედმეტი არაფერი გვქონდა. ეს პრინციპი ზურამ ბოლომდე დაიცვა. თავის გარდაცვალების მომენტამდე...დავრჩი მე მარტო სამი ბავშვით, არც სახლი გვქონდა, არც - ფული. ეს სისუფთავე ბოლომდე შეინარჩუნა. ეს იყო მისი სიძლიერე. მისთვის ეს იყო პრინციპული საკითხი. მაშინ მიშა და სანდრაც ასე ფიქრობდნენ, ხელმოკლედ ვიყავით, ერთმანეთს ვეხმარებოდით.იდეურადაც და სოციალურადაც ერთ ფენას წარმოვადგენდით, ერთი ინტერესი გვქონდა, ერთ წიგნებს ვკითხულობდით. სალაპარაკო ყოველთვის გვქონდა. მეც ვიყავი ჩასული მათთან ჰოლანდიაში. თავიდან სხვა მოცემულობა იყო, ჩვენ ვიყავით ახალგაზრდა პოლიტიკოსების მეუღლეები. მახსოვს, ჰოლანდიაში რომ ჩავედით, მე ქუთაისის სამკერვალოში შეკერილი პალტო მეცვა და სანდრას მიშას პალტო ეცვა. გაჭირვებული ქვეყნიდან ვიყავით. გვინდოდა, რომ პალტო გვეყიდა... მახსოვს, მაღაზიაში გამყიდველი ცდილობდა, ჩვენსა და პალტოებს შორის დისტანცია დაეცვა, რომ ხელი არ მოგვეკიდა..."