ეკატერინე ხვედელიძე 1972 წლის 27 აგვისტოს ფედია და ლუდა ხვედელიძეების ოჯახში დაიბადა. მამა ქირურგი იყო და სამტრედიის საავადმყოფოში მთავარ ექიმად მუშაობდა, დედა კი - მუსიკის მასწავლებელი იყმშობლებმა გოგონა სამტრედიის #3 საჯარო სკოლაში შეიყვანეს. მოგვიანებით იმავე სკოლაში სწავლობდნენ ძმები - კახა (შემდგომში ბერა ივანიშვილის ნათლია) და ლევან კალაძეებიც. სკოლის დირექტორი, პროფესიით ისტორიკოსი მარინა გედენიძე იხსენებს:
"ხვედელიძეების ოჯახი გასული საუკუნის 80-იანი წლების დასაწყისში ჩამოვიდა სამტრედიაში. ეკას მამა - ფედია ხვედელიძე დიდებული ადამიანი იყო, თხემით ტერფამდე ინტელიგენტი, რაინდული თვისებების მქონე. იგი რაიონის მთავარ ექიმად დაინიშნა, ურთულეს ქირურგიულ ოპერაციებს აკეთებდა, თანაც - ყოველგვარი ანაზღაურების გარეშე. ბატონი ფედია წარსულში კარგი კალათბურთელიც ყოფილა. სამტრედიელები ახლაც სიამოვნებით იხსენებენ, თავისუფალ დროს როგორ თამაშობდა ბატონი ფედია თანაქალაქელებთან.
ქალბატონი ლუდა ხვედელიძე მუსიკალური სკოლის პედაგოგი გახლდათ. ეს უკრაინელი ქალბატონი ქართული ადათ-წესების, ტრადიციების, სტუმართმოყვარეობის უზადო გამტარებელი იყო. ამ კაცთმოყვარე და სტუმართმოყვარე ოჯახმა უამრავი მეგობარი შეიძინა და სულ მალე სამტრედიის საზოგადოებაში ღირსეული ადგილი დაიმკვიდრა.
ბატონ ფედია ხვედელიძეს და ქალბატონ ლუდას ორი ქალიშვილი ჰყავდათ: ირმა და ეკა. ძალიან ყურადღებიანი მშობლები იყვნენ. არ მახსოვს თუნდაც ერთი დღე, ქალბატონ ლუდას გოგონები თავად არ მოეყვანა სკოლაში და თითოეულ პედაგოგს არ გასაუბრებოდა. გოგონები საოცრად მუსიკალურები იყვნენ, ბრწყინვალედ მღეროდნენ, იყვნენ ქორეოგრაფიული ანსამბლის წევრები. ეკა ძალიან ლამაზი, მშვიდი, გაწონასწორებული, სათნო და მოკრძალებული, პასუხისმგებლიანი ბავშვი იყო. ახლაც თვალწინ მიდგას ეკა, თეთრი წინსაფრითა და თეთრი ბაფთით, უნიჭიერესი და - არა მარტო სწავლით გამორჩეული. იგი აქტიურად მონაწილეობდა ყველა სასკოლო ღონისძიებაში, სასკოლო ექსკურსიებში. ეკა ყველა საგანს თანაბარი მონდომებით სწავლობდა, განსაკუთრებით უცხო ენები, ბიოლოგია და ისტორია უყვარდა. უყვარდა ხელსაქმე და ჩინებულად ქსოვდა.
ერთ ზამთარს გავცივდი და ფილტვების ანთება დამემართა. ექიმებმა მძიმე დიაგნოზი დამისვეს. საკონსულტაციოდ მოსკოვში წავედი. სამტრედიაში დაბრუნებული, შინ ქალბატონმა ლუდამ მომინახულა და მატყლის ძაფით მოქსოვილი, რუხი ფერის ე.წ. შლემი გადმომცა. ვიუხერხულე, მაგრამ ლუდამ მითხრა: - იცით, ეს ეკამ მოგიქსოვათ, მთელი ღამეები ღუმელთან იჯდა და ქსოვდა, მარინე მასწავლებელი გაცივებულა და მისთვის მინდაო. ეს გოგონა სიკეთისა და კეთილშობილების განსახიერება იყო.
2000 წელს ეკამ ჩვენი სკოლის პედაგოგის, ქალბატონ ნანა ივანიშვილისგან შემთხვევით შეიტყო, რომ მე უკვე მისი მშობლიური სკოლის დირექტორი ვიყავი. ძალიან გახარებია. უკითხავს, რა მდგომარეობაში იყო სკოლის შენობა. მოგეხსენებათ, რა დრო იყო, ჩემი და ჩემი კოლექტივის ძალისხმევით ბევრი ვერაფერი შევძელით, შენობა კატასტროფულ მდგომარეობაში აღმოჩნდა - ჩამსხვრეული ფანჯრები, ამორტიზებული სახურავი, დამტვრეული ავეჯი... ეკამ, ჩემი თხოვნისა და ინიციატივის გარეშე, სკოლის დახმარების ფონდი შექმნა და 11 წლის განმავლობაში ჩვენი სკოლის პედაგოგებსა და ტექნიკურ მუშაკებს ფინანსურად ეხმარებოდა. სკოლის 80-კაციანი კოლექტივი ამ დახმარებას უფლის წყალობად მიიჩნევდა, რადგან, უკიდურეს გაჭირვებაში მყოფები, ამ დახმარების წყალობით გადარჩნენ.
ვრცლად იხ აქ