დღეები რბიან უსაქართველოდ,ჩემი ცხოვრება არაფერია.სამშობლოსაგან უცხოობაში,მეფურად ყოფნაც თურმე ძნელია.
ახლა წარსულში დავიარები,ჩემი თბილისის ლამაზ ქუჩებში,
გრძნობა მორევით მომეძალება,მე ნოსტალგია კვლავ ძველ უბნებში.
ჩემი კახეთი მომნატრებია,ჩემი რთველი და ჩემი ჩხავერი.
ყურძნის დაწნეხა მომნატრებია და შემოდგომას ისევე ველი.
მომნატრებია ის სამეგრელო,რომ ვაშენებდით გულმოდგინებით
და ანაკლია მომნატრებია როს შევცქეროდი დიდი იმედით.
ჩემი აჭარა და სასწაული ბათუმს დაარქვეს ჩვენს აშენებულს.
როდის ვიხილავთ ისევ ეშხიანს და ამ სიბნელეს იქ გათენებულს.
ჩემი გული ძგერს კვლავ ქართველთათვის,საქართველოა ჩემი საუნჯე.
მე ვერ ავიტან უცხოობაში,რაც არ უნდა რომ ვინმეს არ ვუნდე.
მე საქართველოს სიტყვა მახარებს და ქართველს ყველას ვეტრფიალები,
იმერეთს,სვანეთს,გურიას,რაჭას,ქართლს და ჯავახეთს ვეგოგმანები,
და ჩვენს დიდ ტკივილს, ჩვენს მონატრებას მე არ ვივიწყებ არცერთი წამით.
აფხაზეთი და სამაჩაბლოა ამოკაწრულა მწარედ ჩემს გულში.
ისევ გადის დრო,ისევ ვერ ვთვრები,ჩემი სამშობლოს ლაღი სურნელით.
როდის იქნება ჩვენი შეკრება და ერთად ყოფნა იმ წამს სულ ველი.
ისევ ღამეა,ისევ ნისლია,კიევის თავზე მთვარე ანათებს.
ნეტავ ეს მთვარე საქართველოში ჩემს ქვეყანაშიც ასე ანათებს?
გრძელი ღამეა,ძალიან გრძელი,მზეს დაგვიანდა ამონათება,
ხალხიც ამ ღამეს ძილს მისცემია,უჭირთ ძალიან გამოღვიძება.
დრო არ ჩერდება მზე მაღლა იწევს,საქართველოში უნდა გათენდეს.
არ მიძინია მე მთელი ღამე,როგორც გუშაგი უნდა ათევდეს
და თუ განგება აღარ გამწირავს და არ გამრიყავს ჩემი ქვეყნიდან,
მალე ჩამოვალ საქართველოში,და ავაშენებ მამულს თავიდან!