– ტრანსპორტი არაა, მე კი მანქანა არ მყავს. ვიფიქრე, ნახალოვკაში პირველ სამშობიარომდე ტაქსით მივალ-მეთქი. არც ტაქსია, არც არავინაა, რომ ხელი დავუქნიო და მანქანის გაჩერება ვთხოვო.– პირველი შვილია?
– კი.
– ბიჭია?
– გოგოა.
– გათენებას რატომ არ დაელოდეთ?
– ვერ შევძელი. მეუღლის გვერდით უნდა ვიყო. ვერ გავჩერდი. საქონელი მეზობელს ჩავაბარე და წამოვედი.
– არ მატყუებთ?
– არა, გეფიცებით.
პოლიციელი ჩაფიქრდა.
– რა ხდება მანდ? – გასძახა პოლიციელს მეწყვილემ.
– ეს კაცი ნახალოვკაში მიდის, პირველ სამშობიაროში, – მიუგო პოლიციელმა.
– რა სჭირს, ორსულადაა, – იხუმრა მეწყვილემ.
– პირველი შვილი შეეძინა, გოგონა.
– დავეხმარები, თუ დედაჩემის სახელს დაარქმევს, – საპატრულო პოლიციის მანქანიდან გადმოვიდა მეწყვილე და ნიკასკენ გაემართა.
– დედაშენის სახელი რატომ უნდა დავარქვა? – ჰკითხა ნიკამ.
– დღეს დედაჩემის დაბადების დღეა, მაგრამ, სამწუხაროდ, რამდენიმე წლის წინ გარდაიცვალა. ჩემს შვილებს მისი სახელი ვერ დავარქვი, რადგან ბიჭების მამა ვარ, ჩემი ძმაც ბიჭების მამაა. არადა დედას კარგი სახელი ერქვა. მოგეწონება.
– მაინც რა ერქვა? – დაინტერესდა ნიკა.
– მარიამი, – მიუგო მეწყვილემ.
– მართლა? – გაუხარდა ნიკას.
– კი, მართლა, – თავი დაუქნია მეწყვილემ, – მაგრამ ასე რამ გაგახარა?
– იცით, ცხონებული დედაჩემის სახელის დარქმევა მინდოდა ჩემი გოგონასთვის…
– მაშინ 300-ლარიანი ჯარიმა არ აგცდება, – თვალი ჩაუკრა მეწყვილემ ნიკას.
– საქმე ისაა, რომ ამცდება, – გაეცინა ნიკას.
– ვითომ რატომაო? – ჩაეძია მეწყვილე.
– იმიტომ, რომ დალოცვილია ღმერთი და სასწაულია განგება მისი. დედაჩემსაც მარიამი ერქვა და დღეს დედაჩემის დაბადების დღეცაა.
პოლიციელებს სახეზე გაოცება დაეტყოთ.
– მართლა? – ჰკითხა პოლიციელმა და მეწყვილეს ღიმილით გადახედა.
– რა თქმა უნდა, – შესძახა ნიკამ.
– წავედით სამშობიაროში, – აღმოხდა მეწყვილეს, – არ ვიცი, მართალს მეუბნები თუ მაბოლებ, მაგრამ გული მიგრძნობს, რომ ალალი კაცი ხარ.
– მერე ჯარიმა? – ჰკითხა მეწყვილეს პოლიციელმა.
– რა დროს ჯარიმაა, ძმაო?! ვერ გაიგე, მარიამი დაბადებულა!…
პოლიციელებმა ნიკა საპატრულო პოლიციის მანქანაში ჩაისვეს და სირენების გნიასით დაიძრნენ ნახალოვკისკენ